Irysy i róże

Gdy wielkie słońce oddaje pokłon małemu księżycowi
I pokornie chyli się ku zachodowi
By przekazać władzę nocy
Właśnie wtedy
Po irysowo-różanym niebie
Płynie Boże miłosierdzie

Ufność serca

Z ufnym sercem dziecka
Trzeba dojrzeć do nieba
Trochę pokornie
A trochę zuchwale
Pragnąć wziąć udział
W świętej zabawie
W balu nad bale

Już przygotowano salę
Dla każdego starczy miejsca
Tylko ta ufność serca...
Bez niej dojrzeć nieba
Się nie da

Wybór

Jak kołysane na wietrze drzewo
Przechylam się
Raz w prawo
Raz w lewo

Dwa duchy
Każdy w inną stronę dmucha
Ten jeden mówi wprost
Drugi szepcze do ucha

Mogę z pokorą zgiąć nogi w kolanach
Lub dać się złamać, skrępować
I zakuć w kajdanach

Ikar też miał wybór
Nie posłuchał ojca

Ciebie Boże, szukam

W wyjątkowości
Wyjętej ze zwykłego dnia
Obserwując biel
Pośród nieba błękitu
Gdy chmura za chmurą gna
Z delikatnością aksamitu

Ciebie Boże, szukam

Fala

Widzisz falę, która prawdopodobnie chce zabrać Ci wszystko
A to tylko Ja przybliżam moje niebo, bo chcę być blisko